اَنَا عِنْدَ ظَنِّ عَبْدِیْ بِیْ

یحیی علیه السلام بسیار گریستی . یحیی به عیسی گفت که تو از مکرهای دقیق قوی ایمن شدی که چنين میخندی. عیسی گفت که تو ازعنایتها و لطفهای دقیق لطيف غریب حق قوی غافل شدی که چندینی میگریی.

ولییّ از اولیاء حق درین ماجرا حاضر بود، از حق پرسید ازین هر دو کرا مقام عالیترست؟

جواب گفت که اَحْسَنُهُمْ بِیْ ظَنَّاً یعنی اَنَا عِنْدَ ظَنِّ عَبْدِیْ بِیْ من آنجاام که ظن بندۀ منست. به هر بنده مرا خیالیست و صورتیست هرچ او مرا خیال کند من آنجا باشم . من بندۀ آن خیالم که حق آنجا باشد. بیزارم ازان حقیقت که حق آنجا نباشد، خیالها را ای بندگان من پاک کنید که جایگاه و مقام منست.

اکنون تو خود را میآزما که ازگریه و خنده از صوم ونماز و از خلوت و جمعیت و غيره ترا کدام نافعترست و احوال تو بکدام طریق راستتر می شود و ترقیّت افزونتر آن کار را پیش گير.