نمی دانم چطور همه اتفاق های چند روز پیش من را یاد این داستان اسکار وایلد انداخت. شاید برای این که چیزی توی این چند روز بود که خیلی شبیه این داستان بود. شبیه حسی که وقتی اولین بارخواندمش به من دست داد. آن موقع برایم عجیب بود: محبت را چه نسبتیست با زخم ؟ زیبایی را چه نسبتی با درد؟ آن موقع هنوز کودک بودم. زندگی شروع نشده بود و به نسبت امروز احتمالا جایی حوالی بهشت بودم. به هر حال این را هدیه می کنم به شما
الان که دارم این را می نویسم کتاب "تصویر درویان گری" اش پیش دستم است. گویا تازگی ها فیلمی جدید از رویش ساخته اند که در انگلیس روی اکران است. فیلم را نمی دانم که خوب ساخته شده باشد ولی کتابش خواندنی است. بار قبل ده سال پیش خواندمش و حالا به زبان اصلی می خواهم دوباره بخوانمش
شما هنرمندها چقدر دنياي قشنگ و لطيفي دارين
ReplyDeleteممنون که منم جزء هنرمندا محسوب کردین. به قول مادربزرگم آلوچه هم داخل میوه ها :)
ReplyDelete