Danton

یادمه اون موقع که منتظری رو گذاشتن کنار این فیلم روی پرده بود. حالا یادم نیست همون موقع بود یا چند وقت بعد ولی به هر حال خیلی جالب بود. تازگی دوباره تماشا کردمش. اگر گیر آوردین ببینین. هر چند که گیر اوردن فیلم های قدیمی تر سخت تره

دیر آمدن

آن موقع که حصر شد هیچ کس به خیابان نیامد ... حالا که آمده اند او رفته است

کانادا جون

مچ بند سبزی که ایرانی ها اینجا می اندازند دور دستشان روی اعصاب من است

اخر نه که برای کانادایی ها خیلی مهم است که توی مملکت ما چه می گذرد

نه که اگر بدانند چه می گذرد کمک می کنند که بهتر بشود

نه که می خواهند که وضع ما بهتر بشود

حالا بگو شمایی که خانه ات توی ریچموند هیل است

و وضعتان توپ است

و کانادا جون را خیلی دوست دارید

بیایید پول روی هم بگذارید یک کاری کنید .. یه چیزی را درست کنید یک جای مملکتان... اگر نمی خواهید برگردید از اینجا یک کاری کنید

ببین چند نفر جمع می شود

اصلا چند نفر ایرانی قابلیت این را دارد که یک جا جمع شود

ولی یک نفر هست که توی وبلاگش توی همان ایران کار قشنگی کرده

شرط می بندم که اثرش برای آینده ما از صد تا مچ بند سبز روی دست ایرانی های اینجا بیشتر باشد

این هم آدرسش

http://sibzaminikhorha.blogfa.com/

قهرمان

آقای جامعه شناس بعد سخنرانی خواب آورش گفت که: بدبخت اون مملکتیه که قهرمان نداشته باشه

من داشتم فکر می کردم ما چی؟ ما که به تعداد کوچه های شهرمون قهرمان داشتیم؟ ما چرا بدبخت شدیم؟

افاضات

کی این شعرو گفته؟

هر کجا هستم باشم آسمان مال من است

پنجره، فکر، هوا ، عشق ، زمین مال من است

...

دو حالت داره: یا اصلا پاشو از مملکتش بیرون نذاشته بوده تو عمرش

یا یه چیزی مصرف کرده بوده

باغ

روی وایت برد کوچکی که توی خانه داشتیم نوشته بود

غم نا امیدی من مگر ان زمانی بدانی * که برون روی ز باغی و گلی نچیده باشی

من برایش جواب نوشتم که

چو به باغ بر در آیی و گلی نچیده باشی* گل یاد و خاطر گل به روان کشیده باشی

نه گلی برای چیدن به جهان شکفته باشد* عجبم که تو چنان گل به کدام باغ دیده باشی

...

شانزده سالم بود. .. احمق بودم

یافتن

آمده بودی انگار
و من آنچنان گرم جستجویت بودم
که ندیدمت